نمایشگاه خاتم الانبیا پر بود از تابلو عکس هایی از سنجاقی که در آن احساسات انسانی دمیده شده بود و زیر هر عکس نیز شعری مرتبط با عکس از شعرای کشور خودنمایی می کرد. با دیدن شناسنامه این تابلوها به سراغ خالق این آثار رفتم.
مجید صفری سخاوت متولد سال ۱۳۶۴ است. وی از سن هفت سالگی نقاشی با مداد رنگی را آغاز کرد و در سن ۱۲ سالگی وارد گرایش طراحی شد و در این مسیر عناوین مختلفی را کسب کرد. صفری از سال ۱۳۹۰ فعالیت جدی خود را در ژانرهای مختلف عکاسی شروع کرده است.
وی می گوید: پیشتر عکسی در اینترنت دیده بودم که به سنجاق قفلی حالت داده بود پس از اینکه کتاب سنجاق قفلی نوشته علی ابراهیم کافوری را دیدم به این فکر افتادم که به سنجاق ها در کالبدی انسانی شخصیت دهم .
اولین عکسی که گرفتم شاید این هدف را نداشتم تنها کنجکاوی بیش نبود اما بعد تصمیم گرفتم که روایتی را از دغدغه های روزمره به زبان سنجاقی قفلی کوچک در موقعیت ها و حالات مختلف نقل کنم.
این هنرمند گیلانی درباره انگیزه های خویش برای خلق این آثار به متنی اشاره می کند:
«سنجاق قفلی ها را دوست دارم، از همان کودکی دوستشان داشتم. بی منت بانی وصلتند اما خودشان بی وصل میمانند، خــم میشوند اما خــم به ابرو نمی آورند، زنگ میزنند اما زنگار بر دلشان نمی نشیند. تیزند، یکرنگند، ساده و بی آلایش. دوستشان دارم نه به خاطر اینکه ضامن بالش یا لحاف و تشک هایمان بودند، نه! چون با وجود فلزی بودنشان، تجلی صفات زیبای انسانیند. همتم بر آن بود تا در حد توان، آنان را در قالبی دیگر به عرصه ظهور برسانم. خدا را چه دیدید، شاید در این میان خاطره ای مشترک هم مرور شد. . . م.ص.سخاوت»
تعدادی از این آثار را مشاهده می کنید:
