خبر صدور مجوز سازمان محیط زیست برای انتقال هفده هزار تن پسماند کلره از واحدهای پتروشیمی خوزستان به گیلان جهت بازیافت در کارخانه بازیافت بلیش وابسته به بخش خصوصی در لوشان، واکنش گیلانیان به ویژه حامیان محیط زیست را برانگیخته است.
این انتقال مخالفان و موافقان زیادی دارد برخی از مسئولین همه چیز را تحت کنترل عنوان می کنند اما از سوی دیگر سازمان های مردم نهاد حافظ محیط زیست نگرانی های خود را ابراز می کنند.
اما واقعیت ماجرا چیست؟
چرا باید چنین پسماندهای خطرناکی با طی یکهزار کیلومتر از خوزستان به گیلان منتقل شوند؟
پسماندهای پتروشیمی دارای دو بخش سبک و سنگین است که بخش سبک دارای قابلیت بازیافت بوده اما بازیافت بخش جامد و سنگین آن با مشکلات زیادی همراه است و امحای آن باعث تولید مواد سمی به نام دی اکسین ها و آروماتیک می شود.
با یک جستجوی ساده درباره دی اکسین میتوانید اطلاعات زیادی درباره دی اوکسین و مخاطرات آن کسب کنید.
دی اکسین ماده ای است که آمریکایی ها در جنگ با ویتنام برعلیه ویتنامی ها استفاده کردند و آثار مخرب آن پس از گذشت پنجاه سال هنوز در این کشور دیده می شود.
دی اکسین ماده مقاومی است که سال ها در طبیعت باقی می ماند و آب و خاک و زنجیره های غذایی را به شدت آلوده می کند.
این ماده با نفوذ در بافت های چربی انسان ها، حیوانات و پرنده ها باعث ایجاد سرطان می شود.
مطابق اسناد رسمی در ویتنام ۴۰۰ هزار نفر به خاطر این ماده کشته و ۲ میلیون نفر به سرطان یا سایر بیماری های خطرناک مبتلا شده اند.
با این تفاسیر نمی توانیم به همین راحتی از کنار چنین مساله مهمی که می تواند سال ها استان گیلان را درگیر کند بگذریم و آن را مانند بسیاری از موارد دیگر به آزمون بگذاریم.
آنچه که مشخص است حساسیت بالای پروسه بازیافت این پسماندهاست که قطعا با چند مصاحبه و بازدید حل نمی شود و می توان ادعا کرد که در صورت مدیریت نادرست این پسماند گیلان به سرنوشت ویتنام بعد از جنگ تبدیل خواهد کرد.
کارشناس ارشد شیمی/ دارنده مدال نقره جشنواره اختراعات اروپا
