اولین سالی بود که دانشگاه آزاد دانشجوی تئاتر می گرفت، ورودی های سال ۷۰ و ۷۱ بچه هایی بودند که سالها تجربه کار تئاتر داشتند و بعد وارد دانشگاه شدند، تا این رشته را به صورت آکادمیک ادامه دهند، از رشت طی دوسال، من و مهدی یوسفی زاده، فرهاد بشارتی، علیرضاگیلانپور، افشین جعفری خواه، کامران مهربان مهرداد محتشمی، محسن شارقی و از تهران سیما تیرانداز، امین و امید زندگانی، منصورگبرلو، مسعود موسوی، مژده شمسایی، افشین سنگ چاپ، افسانه ماهیان، کمند امیرسلیمانی، پرستو‌گلستانی، کوروش تهامی، علی شریعتی، شهرام کرمی، وفا حمزه،امیر غفارمنش، اتابک نادری، صمد چینی فروشان وارد دانشگاه شده بودند.
علی سلیمانی و رحمان سیفی آزاد و کیومرث مرادی و مهرداد رایانی مخصوص یک گروه بودن، ازبچه های تئاتر کانون حر تهران که با سید جواد هاشمی کار میکردند، از این گروه مهرداد و رحمان و کیومرث بیشتر دنبال کارگردانی بودند ولی علی از اول عاشق بازیگری بود.
علی، صمیمی، شیرین زبان، بی شیله پیله، ساده و بی ریا بود. علی بچه مثبت دانشکده بود. اکثر صفات خوب را با هم داشت، ولی یک فرق اصلی با همه ما داشت، اون پرتلاش سخت کوش و بسیار پیگیر درس بود. بهترین خاطره ای که از او دارم این است که همه ما یک اتود کوتاه برای امتحان پایان ترم بازیگری یک آماده کرده بودیم اما علی یک اتود طولانی آماده کرده بود که ۴۰ نقش مختلف را پشت سر هم بازی میکرد، همه ما از این همه پشتکار و جدیت کف کرده بودیم. تنها اتودی بود که موقع امتحان دقایق طولانی همه ما ایستاده یکنفر را تشویق کردیم.
بچه مثبت دانشکده از بین ما رفت خدایش بیامرزد.
