در سال های اخیر همواره قدرت خرید مردم روند کاهشی داشته است و سفره ها کوچکتر و کوچکتر شدند اما سال ۹۷ بسیار متفاوت تر بود. سال گذشته از نظر اقتصادی سال بسیار بدی برای اکثر ایرانی ها بود. سالی که قیمت ها ساعتی بالا می رفتند و به ندرت و به مقدار کمی گاهی پایین می آمدند. این آشفتگی اقتصادی تا جایی پیش رفت که امنیت روانی مردم نیز به شدت تحت تاثیر قرار گرفت و در همهمه قیمت طلا و دلار موج ناامیدی جامعه را در بر گرفت.
چه اتفاقی در حال رخ دادن بود؟ نقش دولت در این گرانی ها چه بود؟ نمایندگان چرا به وظایف خودشان درست عمل نکردند؟ واقعا این میزان قاچاق قابل کنترل نبود و نیست؟ چرا باید در این شرایط حساس ارزهای دولتی به واردات کالاها و محصولات غیر ضروری اختصاص می یافت؟
“افزایش قیمت ها حبابی است”، ” مردم دلار نخرند”، “قیمت های بازار واقعی نیست”، “مردم طلا نخرند”، مردم ماشین نخرند”، مردم آجیل نخرند” مردم گوجه نخرند”، “مردم گوشت نخرند”، “مردم پیاز نخرند” و … جملاتی است که ما بارها شنیدیم و گاهی خودمان برای دیگران زمزمه کردیم اما نه از پایین آمدن قیمت ها خبری شد و نه از ترکیدن حباب ها!
بعد از اینکه خبری از ترکیدن حباب ها نشد تمام انگشت ها رفت به سمت تحریم ها! اگر قرار بود که زندگی مردم تا این حد تحت تاثیر تحریم ها قرار گیرد پس دولتمردان دقیقا کجای کار ایستاده بودند!؟ چرا صداهای اعتراض نمایندگان بعد از عادی شدن گرانی ها خاموش شد؟
اینها سوالاتی است که بی پاسخ مانده اند!
شاید اگر دولتی بخواهد قیمت ها را با میل باطنی به این شدت جابه جا کند نمی تواند به موفقیتی اینچنینی دست یابد! که باید آن را یک شاهکار نامید که در سکوت نمایندگان مردم به منصه ظهور رسید.
