هرگز فراموش نمی کنم که برای برگزاری کنسرت موسیقی با مجوز وزارت ارشاد نه اداره کل ارشاد اسلامی گیلان به عنوان مدیر مجموعه فرهنگی و هنری چه چیزها دیدم و چه پاسخ ها دادم و اسنادی که موجود است.

رضا حقیقی سال ۱۳۲۹ در رشت زاده شد و از دوران دانش آموزی با بازیگری تئاتر آشنا گردید. وی در نمایش های دانش آموزی شرکت کرد و کم کم خود را بیشتر شناخت و بازیگری تئاتر را به صورت تجربی جدی گرفت و به اندوخته های بازیگری خود افزود.

شکرانه حضور، عنوان سلسله برنامه پاسداشت هنرمندان گیلانی است که توسط حوزه هنری گیلان در دهه هفتاد پایه گذاری شد و تا دهه هشتاد ادامه داشت، در این برنامه ها تجلیل از هنرمندان پیشکسوت در رشته های مختلف سینما، تئاتر، ادبیات تجسمی و موسیقی در زمان حیاتشان برگزار می‌شد.

دکتر مهدی نقبایی، شاعر، نویسنده، ترانه سرا و پزشک گیلانی متولد سال ۱۳۵۶ و ساکن شهر رشت است.

سمیه ربیعی جیلدانی سوم آذر هزار و سیصد و شصت و یک در لشت نشا از توابع شهرستان رشت به دنیا آمد.

محسن سمندری متولد ۱۳۵۰ شهر رشت محله قدیمی ساغری سازان و دانش اموخته رشته گرافیک است.

انوش نصر ماسوله در یک خانواده گیلانی، اصالتاً ماسوله ای در اسفند ۱۳۱۸ در شهر رشت متولد شد. وی از سال ۱۳۳۶ فعالیت های هنری خود را در زمینه تئاتر از تماشا خانه گیلان آغاز نمود و بعد از انقلاب در فیلم ها وسریال های زیادی به ایفای نقش پرداخت.

تاتر در گیلان و به ویژه رشت ریشه دارد تاتر به معنای مدرنش نه نمایش های آیینی و سنتی , و این پرچم امروز هم برافراشته است و می تواند بالاتر هم قرار بگیرد.

حتما شنیده اید ماهی بزرگ را در جوی حقیر نمی توان صید کرد که البته شعری هم به همین مضمون فروغ فرخزاد دارد…

رشت فاقد فرهنگسرا است. این جمله عمق، تراژدی در شهر اولین ها را نشان می دهد شهری که دارای اولین تماشاخانه در ایران بود، در حال حاضر هیچ فرهنگسرایی ندارد!

نگین ناصرانی متولد ۱۳۶۵ رشت دارای مدرک کارشناسی ارشد نقاشی از دانشگاه آزاد تهران است که مقام ها و رتبه های مختلفی را در نمایشگاه های مختلف کسب کرده است.

احمد بشردانش نامی آشنا برای برای هنرمندان و هنردوستان گیلانی است.

سمیرا تفرج فکور یکی از هنرمندان گیلانی و متولد ۱۳۶۵ رشت است‌. وی عضو انجمن مجسمه سازان ایران بوده و در سالهای ۹۱ تا ۹۳ عضویت کمیته نمایشگاهی انجمن مجسمه سازان ایران را داشته است.

در اواخر دهه پنجاه میلادی عنوان تئاتر ابزورد برای نخستین بار توسط منتقد سرشناس ادبی، «مارتین اسلین» به کار گرفته شد. ویژگی این گونه نمایشی که به تئاتر پوچی معنا می‌شود نظریه بدبینانه هنرمندان نسبت به هستی چه در شکل و چه در محتوای آثار بود.