مدتی است سیاست‌گذاری سازمان صدا و سیما به سمتی رفته است که درآمد بیشتری از تبلیغات خود کسب کند و علاوه بر بخش‌های میان برنامه، تبلیغات وارد متن برنامه‌های مختلف نیز شده‌اند. برنامه‌های اجتماعی، خانوادگی و حتی برنامه کودک مملو از برنامه‌های سفارشی و پر از تبلیغات شده‌اند و این امر به یک روال و رقابت بین تهیه‌کنندگان تبدیل شده است.
بر اساس اصل ۴۴ قانون اساسی، صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران یک سازمان دولتی به شمار می‌آید و راه‌اندازی شبکه‌های خصوصی ممنوع می‌باشد. یکی از دلایل منطقی‌ای که برای این قانون می‌توان متصور شد، پرهیز از روالی است که در غرب و نظام‌های سرمایه‌داری اتفاق افتاده است. در نظام سرمایه‌داری رسانه به صاحبان ثروت تعلق دارد و به عبارت دیگر، هر کس ثروت داشته باشد، قدرت و امکان عرض اندام و داشتن تریبون را هم خواهد داشت. بنابراین، در این نظام‌ها، ثروتمندان می‌توانند افکار عمومی را از طریق رسانه‌های خود هدایت کنند. علاوه بر این، هر یک از این رسانه‌ها اهداف و منافع سرمایه‌گذاران خود را دنبال خواهد نموداما آنچه در حال حاضر در حال اجراست، همان تفکر سرمایه‌داری و نابرابری در رسانه‌ای است که به تعبیر بنیان‌گذار انقلاب، دانشگاه ملی است. به عبارت دیگر، بر اساس این روال، صاحبان ثروت، به دلیل داشتن پول به قدرت رسانه‌ای نیز دستیابی پیدا می‌کنند و حتی می‌توانند برنامه مختص خود را تعریف نمایند. برنامه‌هایی چون قرعه‌کشی چای محسن، همراه اول، برنج آوازه و چند برند دیگر گواه این مدعا هستند.
جالب اینجاست که طبق بررسی‌های اولیه، هزینه این تبلیغات و برنامه‌ها از طریق فروش گران‌تر کالا و از جیب مصرف‌کنندگان تأمین می‌شود! برای درک بهتر این مسئله، می‌توان به سابقه رسانه ملی و سیاست‌های قدیم آن رجوع نمود. شاید کمتر از دو دهه پیش برنامه نسبتاً پربیننده و خوبی با عنوان «سیمای روستا» پخش می‌شد که نه تنها محتوای آموزشی برای روستائیان و کشاورزان داشت، بلکه تریبونی برای این قشر به شمار می‌آمد و ارتباط بین شهرنشینان و روستانشینان را برقرار می‌نمود.
نکته مخرب دیگر، تأثیری است که چنین برنامه‌هایی بر سبک زندگی ما می‌گذارند. برنامه‌هایی که جوایز چند ده و یا چند صد میلیونی را به برندگان هدیه می‌کنند، برای پر کردن آنتن پر از تبلیغات و مجیزگویی‌های فراوان است و برای افزایش هیجان برنامه، معمولاً مجریان این برنامه‌ها توجه زیادی به مبلغ جایزه می‌کنند یا از شرکت‌کنندگان و برندگان سؤال می‌کنند که اگر برنده شوید چگونه این پول را استفاده می‌کنید
طبیعتاً هر بیننده‌ای با شنیدن این سؤال، برای لحظه‌ای آرزوی برنده شدن این جایزه را خواهد داشت و به نحوه مصرف آن فکر می‌کند. تأثیر چنین رویکردی، تبدیل پول و سرمایه‌داری به یک ارزش است. حتی اگر فرد برنده این پول را صرف سفر زیارتی یا امور خیریه نماید، باز هم نه تنهای آرزوی پول در مردم ایجاد خواهد شد؛ بلکه این تصور غلط در بین مردم رواج پیدا خواهد کرد که کار خیر و صدقه و امثال این‌ها همگی منوط به داشتن ثروت هنگفت است!
