در آستانه ی آسمان و آیینه، در بهار بارانی از گل های محمدی، شکفته در یاد و یادگار، ایستاده است شکوهمند، مادری مهربان، که تبسم تابناک او، دنیا را به تماشاگه مهر و ماه میهمان می کند.
مؤمنه ای معظم تبار، با ریشه ای از فقه و ادب و عرفان که عطر یاس های سپید سجاده اش، خانه را پر می کرد و دانه های تسبیحش، دردانه ای می شدند نادره در اکسیر صلوات و ذکر و دعا …
او از سلاله ی پاکانی چون آیت الله حجتی بزرگ بود که عشق و ارادات به خاندان اهل بیت علیهم السلام، روز وروزگارشان را، نور و نوا و جلوه می بخشید.
مرید آستان مقدس فاطمی و زینبی، در مسیر زندگی خود که مرارت ها دید، چه شگفت بخشنده بود و چه شگفت دردآشنا و گره گشا برای آنان که روحی کریمانه را در او سراغ داشتند.
یادش بخیر، آن مجلس های پرشور روضه ی سید الشهد (ع)، که در خانه برپا می کرد. یادش بخیر، آن محفل های نورانی که سوره های آسمان را، آیه به آیه در آن تدریس می کرد …
و امروز و اکنون چه بسیارند شاگردانی که از آن محفل های انس، بر آمده اند وخود، به انتشار کلام الله، وجهه ی همت گماشته اند.
یادش بخیر، بزرگ مادری که حاصل تربیت ارزشمند او، فرزندانی بامعرفت، کاردان و مؤثر برای جامعه اند؛ دکتر محمد باقر و دکتر علی نوبخت، مردانی که هر یک از نیک نامان ایران عزیزند و هماره جایی ایستاده اند که مردم…
اینک از پس سه بهار وسه اردیبهشت، سومین سالگرد این بزرگ مادر، حاجیه خانم ربابه حجتی را با پاسداشت مهربانی های او، در دل هامان گرامی تر میداریم.

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق…

یادداشت: مریم غیور، فعال فرهنگی و اجتماعی

شعاع مشرق: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای منتشر می‌شود.